De jazzmuzikant Dizzy Gillespie deed in 1964 een gooi naar het presidentschap van de Verenigde Staten. Op de vraag waarom hij, een jazzmuzikant, zich kandidaat stelde voor het presidentschap, antwoordde Dizzy:
Because we need one.
I Have a Dream
Het idee om mee te dingen naar het presidentschap van de V.S. begon vorm te krijgen tijdens de March of Washington for Jobs and Freedom in augustus 1963, waar Martin Luther King Jr. zijn historische I Have a Dream speech hield. Maar Gillespie was er al veel eerder mee bezig. Sinds februari 1963 voerde hij namelijk actief campagne vanuit de Blackhawk-nachtclub in San Francisco. Hij hield campagnetoespraken en mobiliseerde mensen.
Presidentskandidaat
De Dizzy for President campagne begon aanvankelijk als een publiciteitsstunt, maar het werd steeds serieuzer. Gillespie wilde eigenlijk alleen maar weten hoeveel stemmen hij kon krijgen. Maar daarnaast wilde hij de macht en invloed van zijn beroemdheid inzetten voor de burgerrechtenbeweging en de strijd tegen rassenongelijkheid.
Ministerploeg
Zijn campagne sloeg aan en inmiddels had hij genoeg handtekeningen verzameld om zich officieel kandidaat te stellen. Hij moest dus verder met zijn campagne. Hij had ook al een ministersploeg om zich verzameld. Zo zou Duke Ellington minister van binnenlandse zaken worden en Max Roach was de beoogde minister van defensie. En het Witte Huis, dat werd omgedoopt tot het Blues House.
Het kabinet dat Dizzy Gillespie voor ogen had, zag er als volgt uit:
- Secretary of State: Duke Ellington
- Director of the CIA: Miles Davis
- Secretary of Defense: Max Roach
- Secretary of Peace: Charles Mingus
- Librarian of Congress: Ray Charles
- Secretary of Agriculture: Louis Armstrong
- Ambassador to the Vatican: Mary Lou Williams
- Travelling Ambassador: Thelonious Monk
- Attorney General: Malcolm X
Politieke beloften
Gillespie beloofde huisvesting en ziekenhuiszorg te bieden aan iedereen die dat nodig had. Ook wilde hij de Amerikaanse troepen terugtrekken uit de oorlog in Vietnam.
In september 1963 zou hij optreden op het Monterey Jazz Festival. Maar hij vormde dit concert om tot een soort politieke bijeenkomst. Gillespie had jazztekstschrijver en zanger Jon Hendricks gevraagd om het nummer Salt Peanuts om te zetten in een campagnelied, getiteld Vote Dizzy. De nieuwe tekst luidde als volgt:
Your politics ought to be a groovier thing.
Vote Dizzy! Vote Dizzy!
So get a good president who’s willing to swing.
Vote Dizzy! Vote Dizzy
Luister hieronder naar Vote Dizzy.
Het concert in Monterey werd opgenomen en uitgebracht op het een album met de titel Dizzy for President.
Actueel advies
De presidentscampagne leidde tot een herverkiezing van Lyndon B. Johnson. Hij werd op 3 november 1964 opnieuw president. Jammer voor Gillespie, maar zijn advies is nog steeds actueel:
Your politics ought to be a groovier thing.
So get a good president who’s willing to swing.
Bekijk hieronder een korte documentaire over de politieke aspiraties van Dizzy Gillespie.
Bronnen: Jazziz, Open Culture, Vanity Fair, Wikipedia